Barut güherçile, kükürt ve kyaşam tozundan meydana gelmiş patlayıcı bir maddedir. Yakıcı silahlarla mermiyi atmak için kullanılır. Çok kere, “karabarut” adıyla anılır. Barutun çok eski bîr zamanı vardır. M.Ö. 1000 senelerında, Çinliler, ateşi bir savaş tabancaı olarak kullanırlardı. Gerek Doğu’da, gerekse Batı’da, alev ve alevden harplarda da yararlanılıyordu. Özellikle Çin ordusunda, dehşet saçan savaş arabaları vardı ki, bu biçim şeylerin görevi çömlek ve güllelerin içindeki ateşi düşman ordusuna atmaktı.



Batılılaın, yakıcı silahları Doğululardan öğrendikleri sanılıyor. Sadece, tarihçi Home-ros’un (M.Ö. IX. Yüzyıl) eserlerinde, alev ateş silahlar üzerinde herhangi bir bilgiye rastlanmamaktadır. Peloppones harpları’nda (M.O. 428-424) içlerinde kyaşam, kükürt ve zift benzer biçimde yanıcı maddeler bulunan toprak kapların mancınıklarla atıldığı biliniyor. Ne var ki, bu yoldan çıkarılan yangınlar, üzerine toprak atmakla rahatça söndürülebiliyor, büyük bir zarara yol açması önleniyordu.



Bunun sonucu olarak, daha etkili yanıcı maddeler aranmaya başlandı. Yanmak için lüzumlu oksijeni havadan değil de, kendi bünyesinden alabilen yanıcı maddeler en iyisiydi. Kısaca, ateşin üstü örtü ise bile, sondürülememeli, alevler çıkmaya devam etmeliydi. İşte böylece de, yakıcı silahlardan patlayıcı silahlara geçbilimselş oldu. Bu işte İlk olarak, güherçile kullanıldı. Güherçile, beyaz renkte, ince billurlar halinde bir maddedir. Kimyasal adı “potasyum azotat”tır.



Doğu’da, Çinliler, güherçileyi biliyorlardı. Abdullah isminde Malaga’lı (İspanya’nın güneyi) bir Arap yazarı (1200 senelerı), güherçileden söz ederken, “Çin karı” deyimini kullanmıştır. İranlı yazarlar ise, güherçileye “Hint karı” derlerdi. Böylece, güherçile, XIII. Yüzyılın ortalarına doğru. Doğu’dan İslam ülkelerine geçti. Anlaşıldığına gore, Çinliler barut yapmayı biliyorlardı. Sadece, barutu, “maytap” ve “kestane fişeği” dediğimiz halde kullanmışlardır. Büyük İskender Hindistan’a gittiği sıralarda, barut Hindistan’da da biliniyordu. Marco Polo, Çin’e yaptığı uzun gezisinde, Çinli rahiplerin geceleri havada baruttu fişeklerle şenlikler meydana getirdiğinı görmüştü.



Avrupa’da barutu ilk bulanın ise, Friburglu Berthold Schwartz (1318-1384) isminde bir Alman rahip ve filozofu olduğu sanılıyor. Schwartz, Venediklilerin kullandıkları ilk topları dökmüş, bu toplarla gülleleri uzağa fırlatmak için de, baruttan yararlanmıştı. Yalnız, kimi tarihçiler de, Avrupa’da barutun icadı şerefini, Roger Bacon (1224-1294) adındaki İngiliz bilginine verirler.



Avrupa’da, alev ateş silahlarla barut, ilk kere XIII. Yüzyılda kullanılmaya başlanmıştır. XIV. Yüzyılda da, barutun topçuluk alanında kullanılması geliştirilmiştir. Barutun, bugünkü anlamıyla, İlk olarak. İngilizlerle Fransızlar arasındaki Cressy Savaşı’nda (1346) kullanıldığı sanılıyor.



Kimya alanındaki ilerlemeler sonucunda, nitrosellüloz ve nitrogliserinin elde edilmesiyle, hafif dumanlı barutlar kullanılmaya başlanmıştır. Eskiden, barut çok oranda duman yaptığı için, ateş eden topun yeri derhal belli oluyor, üstelik, bu, top namlusunün kalın bir is tabakasıyla örtülmesine de yol açıyordu. Paul Vieille adındaki Fransız mühendisi (1854-1934) dumansız barutu icat ettikten sonrasında İse, silahlarda bir tek bu çeşit barut kullanılmaya başlandı (1886). Bundan birkaç yıl sonrasında da, İsveçli kimyager Alfred Nobel (1833-1896) daha yüksek nitelikte patlayıcı bir madde olan nitrogliserinil barutu keşfetti. Süre içinde, barut geliştirilerek, değişik silahlarda, istenilen biçimde kullanılabilecek duruma getirildi.

Barutun İcadı Barutu Kim Bulmuştur ?

Uploaded by: Unknown

Views:

Category:

Share

Tweet